حوزه

امروز پنجشنبه، ۱۲ دی‌ماه ۱۳۹۸، آیین نکوداشت آیت‌الله سید محمد محقق داماد، با عنوان «الگوی فقاهت»، در پژوهشکده علامه طباطبایی قم، با حضور شخصیت‌های علمی و مقام‌های سیاسی، برگزار شد. در این مراسم از موسوعه ۲۱ جلدی این عالم برجسته رونمایی شد. آیت الله جوادی آملی، در سخنانی، به بازشناسی مکتب فقه ملکوتی پرداختند که می‌نگرید: حوزه علمیه قم باید شاگردان نخبه‌ای تربیت کند که تولیدات آن‌ها در تاریخ علمی و حوزوی، ماندگار باشد. توجه به محقق پروری در حوزه علمیه را ضروری است و متاسفانه با وجود امکانات فراوان حوزه علمیه این موضوع تاکنون محقق نشده است که باید…

کتاب‌ها،‌ بوی ویژه‌ای دارند. بوی هیچ دو کتابی یکی نیست و شماری، کتاب را پیش از خواندن می‌بویند. چه آن‌ها که با کتاب و کاغذ سروکار دارند، یا آنانی که این‌گونه نیستند، هنگامی که با این بو روبه‌رو می‌شوند، فیل‌شان یاد هندوستان می‌کند و آرزوهای بربادرفته‌شان در باب دانش‌اندوزی و… زنده می‌شود. کتاب‌های کم‌وبیش نو، بوی کاغذ می‌دهند و جوهر چاپ و چسب صحافی و مقوا. کتاب‌های قدیمی‌تر، بوی کاغذ کهنه می‌دهند. بوی کتاب‌های کتابخانه‌های عمومی و شخصی یکی نیست، هم‌چنین، کتاب‌های درسی و غیردرسی. کتاب‌های حوزوی و دینی هم بویی ویژه دارند، بِسان کتابخانه‌ها، که گمان می‌کنم تجربه کرده…

به بهانه شماره جدید مجله حوزه مجله حوزه، پیش از مجله‌بودن و رشته‌هایی از واژه‌های آهنگین، یا چینشی هنری و نو از اندیشه‌ها و مکتب‌ها، روی‌داد و پیشامد است، و سرخط‌ اصلی جریان‌های سیاسی و اجتماعی دور و نزدیک حوزه‌های علمیه، پیوسته، در شماره‌های آن، بویژه سرمقاله‌ها، بازتاب می‌یابد. این مجله، رسانه‌ای است، جریان‌ساز. رسانه‌ای برآمده از حوزه علمیه قم، که نشان داد با نگاه‌داشت بایسته‌های رسانه‌داری، می‌توان نقش‌آفرین باقی ماند. این ویژگی، با شناسایی جریان‌های فکری و اندیشه‌ای حوزه و بازتاب بی‌پرده و روش‌مند آن در قاب رسانه، و در قالب مصاحبه، دستورالعمل، نامه، وصیت و… به‌دست می‌آید، و…

پنج دهه پیش رونمایی شد. مکتبی که پس از سده‌ها بر آن شد، میان حکمرانی و دیانت، آشتی برقرار کند و روشنگریِ بنیان‌یافته بر جدایی دین از سیاست را به چالش طلبد و قم را به تلاقی‌گاه اندیشه و باور، حماسه و عرفان، شریعت و طریقت، وحی و عقل دگر سازد. میان کارگزاران و مدیران جامعه، جامعه‌ای که بر مبنای اندیشه‌ و مکتبی ویژه اداره می‌شود، آن‌چه بیش‌ترین نقش را در پایداری و به‌سامانی ساختارها دارد، «باور» به درستی و کارکرد آن مکتب و اندیشه است. این باور درونی، اگر نباشد، آن ساختار، بارو و سازوکار دیده‌بانی و نیروی پایوَری…