زندگی شهری

ثابت شده، جهان، یک «شدن» و جنبش پیاپیوسته است، و ما انسان‌ها، پاره‌ای از آن، با این برتری، که می‌توانیم، شبکه‌های زندگی را، برابر با نیازهای سرشتاری‌مان سامان دهیم؛ با برنامه‌ریزی و دست‌یابی به قاعده‌ها، ریشه‌ها و سرچشمه‌ها. هر دگرگونی در پیرامون انسان، دگرگونی در انسان است. از ابرمغالطه‌هایی که برای ما پیش آمده، جداجدا دیدن و فهمیدن آفرینش است. آفرینشی که، یک کلّ به‌هم‌پیوسته و یکپارچه در درازای زمان است، و کوچک‌ترین دگرگونی در آن، دگرگونی در کل پیکر. هر چه درون انسان، ناب‌تر و زلال‌تر، پیرامون، شادان‌تر و شکوفان‌تر و هر چه دگرگونی‌ها در پیرامون، روش‌مندتر و لطیف‌تر،…

ابلاغ سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت در کنار دیگر خبرهای ۲۲ مهر ۹۷ همان بازتاب را داشت که دیگر خبرهای آن‌روزها، با همان ماندگاری و اندازه از توجه مردم. بیش‌تر گمان می‌رود، ابلاغ سندهای برنامه‌ای این‌چنینی که بناست مبنای حرکت نیم قرن آینده ایران باشند، غوغایی به راه اندازد و تا مدت‌ها بر سر زبان‌ها باشد و محور بررسی‌ها و کندوکاوها. چرا این‌گونه نیست؟ این سندهای بالادستی، با همه ارجمندی، آن‌گاه که مجالی برای پیاده‌سازی نمی‌یابند، در بهترین چگونگی‌ها، به عنوان میراث مکتوب در کتابخانه‌ها و نگهدارخانه‌ها بایگانی می‌شوند و تنها شاید به این کار بیایند که بارهابار، در آینده…

کتاب‌ها،‌ بوی ویژه‌ای دارند. بوی هیچ دو کتابی یکی نیست و شماری، کتاب را پیش از خواندن می‌بویند. چه آن‌ها که با کتاب و کاغذ سروکار دارند، یا آنانی که این‌گونه نیستند، هنگامی که با این بو روبه‌رو می‌شوند، فیل‌شان یاد هندوستان می‌کند و آرزوهای بربادرفته‌شان در باب دانش‌اندوزی و… زنده می‌شود. کتاب‌های کم‌وبیش نو، بوی کاغذ می‌دهند و جوهر چاپ و چسب صحافی و مقوا. کتاب‌های قدیمی‌تر، بوی کاغذ کهنه می‌دهند. بوی کتاب‌های کتابخانه‌های عمومی و شخصی یکی نیست، هم‌چنین، کتاب‌های درسی و غیردرسی. کتاب‌های حوزوی و دینی هم بویی ویژه دارند، بِسان کتابخانه‌ها، که گمان می‌کنم تجربه کرده…